ภาพคนแปลกหน้าสวมกอดกันได้อย่างสนิทใจ อาจไม่ใช่ภาพที่คุ้นตาสำหรับ คนทั่วไปนัก แต่สำหรับเด็กๆ โรงเรียนบ้านปรางคล้าที่มี แม่เล็ก จิณิณ ตระการสืบกุล คอยอ้าแขนโอบกอดเด็กๆ ทุกคน เป็นภาพที่คุ้นตาเป็นอย่างดี

เมื่อไรก็ตามที่เด็กๆ เห็นแม่เล็กเข้ามาที่โรงเรียน ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ซอกมุมไหน หรือทำกิจกรรมอะไรอยู่ ที่ไม่ใช่ระหว่างกำลังเรียนหนังสือ พวกเขา จะผละจากกิจกรรมนั้น แล้วต่างวิ่งกรูเข้ามาสวมกอดแม่เล็กทันที ราวกับว่า แม่เล็ก เป็นหนึ่งในสมาชิกในครอบครัวของตนเอง

แม่เล็กมักจะมาในชุดแสนสวย พร้อมสองแขนกางกว้างๆ และประโยคคลาสสิกประจำตัวว่า “ขอกอดหน่อย” หรือ “มากอดกันเถอะ” แล้วสวมกอด เด็กๆ อย่างอ่อนโยน และจริงใจเพื่อบอกให้พวกเขารู้เป็นนัยๆ ว่า “พวกหนูจะมีแม่เล็กอยู่เคียงข้างเสมอ เชื่อมั่นในตัวพวกเขาเสมอ ไม่ว่าจะทำอะไร”

แม่เล็กเล่าว่า แรกเริ่มเดิมที เด็กๆ ก็รู้สึกเขินอาย ไม่กล้าที่จะกอด แต่พอทำบ่อยๆ โอบกอดบ่อยๆ กอดด้วยความรัก ความจริงใจ เด็กๆ ก็เริ่มคุ้นชิน และกล้าที่จะสวมกอดกลับมา และทุกวันนี้ เด็กๆ เดินเข้ามากอดเราเองโดยที่ไม่ต้องบอก

เพราะการโอบกอด คือการแสดงความรักรูปแบบหนึ่ง ซึ่งผู้ที่ถูกสวมกอดจะรู้สึกผ่อนคลาย และได้รับความไว้วางใจ รู้สึกอบอุ่นหัวใจโดยไม่ต้องมี คำพูด หรือคำอธิบายเลย

ตั้งแต่แม่เล็กเข้ามาทำโครงการอิ่มอกอิ่มใจ ที่โรงเรียน พวกหนูเป็นยังไงบ้าง?
“ตั้งแต่แม่เล็กเข้ามา พวกหนูรู้สึกมีความสุขมากขึ้นค่ะ” เด็กคนหนึ่ง ในโรงเรียนบ้านปรางคล้า เอ่ยขึ้น มีความสุขเพราะพวกหนูได้ทำอะไรหลายๆ อย่าง ไม่ว่าจะเป็นโครงการมัคคุเทศก์น้อย ที่ทำให้เด็กๆ ได้กล้าแสดงออก มีโอกาสได้ต้อนรับผู้หลักผู้ใหญ่ระดับประเทศ คณะครูอาจารย์จากหลายๆ สถาบัน หรือ ไม่ว่าจะเป็นกิจกรรมต่างๆ ที่ทางมูลนิธิฯ มอบให้กับทางโรงเรียน ทั้งการปรับปรุงห้องสมุด ปรับภูมิทัศน์ ปรับปรุงห้องน้ำ ห้องพยาบาล ล้วนเป็นสิ่งที่ทำให้ เด็กในโรงเรียนมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น ทุกวันนี้ เด็กๆ กล้าที่จะบอกเล่าความฝันของตนเอง กล้าที่จะเปลี่ยนแปลงตนเอง และเชื่อมั่น ในตนเองมากขึ้น และไม่เพียงแต่เด็กๆ ที่มีความสุข ผู้คนที่มองเข้ามาก็มีความสุขและอิ่มอกอิ่มใจไปด้วยกัน

ไม่น่าเชื่อว่า จากอ้อมกอดของคนแปลกหน้า จะเปลี่ยนสู่ความไว้วางใจ กลายเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้เด็กได้จริงๆ เพราะโลกนี้เปลี่ยนแปลงได้ด้วยความรัก